Όλα είναι του Θεού, αλλά αυτό πού έχει σημασία είναι ότι εμείς ελεύθερα προσφέρουμε όλη την κτίση και τους ίδιους τους εαυτούς μας στον Θεό, αναγνωρίζοντας έτσι τη Βασιλεία Του και δίνοντας νόημα στη ζωή μας καί σε ολόκληρη την κτίση. Όσοι δεν προσφέρουν λειτουργικά ως ευχαριστία την κτίση στον Θεό, δεν στερούν τον Θεό από τίποτα -πάλι όλα του Θεού είναι και με τη ζωοποιό Του δύναμη υπάρχουν-μόνο στερούν τον εαυτό τους από την Αλήθεια, τη γεύση της ζωής, καί τον υποτάσσουν στη φθορά και στο θάνατο.
Ο κόσμος δημιουργήθηκε ως μια αφορμή και ένα μέσο δοξολογίας του Θεού. Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, εξαιτίας της υπερηφάνειας τους, και στη συνέχεια με την υπερηφάνεια του καθενός μας, ο νους των ανθρώπων σκοτίσθηκε και αντί η δημιουργία να αποτελεί μέσο και αφορμή δοξολογίας του Θεού, έγινε σκοπός και θεοποιήθηκε. Έτσι αλλάξαμε τη σωστή χρήση του κόσμου και από μέσο δοξολογίας του Θεού τον κάναμε είδωλο του Θεού κι εμείς γίναμε ειδωλολάτρες.
Ας μη νομίσει κανείς ότι μιλάμε για κάποιες περασμένες εποχές, όταν οι άνθρωποι προσκυνούσαν κάποια αγάλματα για θεούς. Και σήμερα, όταν κανείς είναι προσκολλημένος σε κάποιο πάθος, όπως φιλαργυρία, πλεονεξία, φιληδονία κ.λπ., είναι ένας ειδωλολάτρης. Όλα τα πάθη δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσκόλληση σε κάποιο κτίσμα, δημιούργημα του Θεού, οπού αυτό το κτίσμα παίρνει την πρώτη θέση στα ενδιαφέροντα μας καί στην αγάπη μας καί μας απομακρύνει από τον Θεό, τόσο πολύ μάλιστα μερικές φορές, ώστε να μη θέλουμε να ακούσουμε καν για τον Θεό.
Το σταμάτημα της κακής χρησιμοποιήσεως του κόσμου, η απελευθέρωση από την κυριαρχία των παθών πάνω μας, από την ειδωλολατρία, καί συγχρόνως η μεταμόρφωση του κόσμου καί η επαναφορά του στον αρχικό του σκοπό, ως αφορμή για δοξολογία του Θεού, πραγματοποιούνται μέσα στη Θεία Λειτουργία.
Όλα αυτά πού συμβαίνουν μεσα στη Θεία Λειτουργία, δεν ειναι ιδέες, αλλά είναι μια πραγματικότητα, μια εμπειρία. Μόλις προσφέρουμε τα πάντα στον Θεό, Εκείνος, ταπεινά και φιλάνθρωπα, μας στέλνει τη Χάρη του Παναγίου Του Πνεύματος και μεταβάλλει τον άρτον καί τον οίνον σε Σώμα καί Αίμα του Υιού Του, πραγματικό και αληθινό, τα οποία στη συνέχεια μας τα προσφέρει για να μεταλάβουμε καί να αγιασθούμε να γίνουμε μέτοχοι του Σώματός Του, να γευθούμε τη χαρά της Αναστάσεως, να αρχίσουμε να ζούμε από τώρα την αιώνια ζωή, την απόλαυση των επουρανίων.
Η Θεία Λειτουργία είναι ένα έργο αποκαταστάσεως του θείου Θελήματος στη ζωή μας και αυτό το έργο επιτελείται από τον ιερέα καιι τους πιστούς. Και οι πιστοί όλοι συμμετέχουν ενεργά στη Θεία Λειτουργία με το να συμμετέχουν στα έργα καί τα λόγια της Θείας Λειτουργίας, εκπροσωπούμενοι από τον ιερέα καί τους ιεροψάλτες, μια καί πρακτικά δεν είναι δυνατό κάτι διαφορετικό. Ειναι χαρακτηριστικό ότι ο Ορθόδοξος Ιερεύς δεν τελεί τή Θεία Λειτουργία ποτε μόνος του, ατομικά, παρά μόνο ως διάκονος της Εκκλησίας, ως προεξάρχων καί ως εκπρόσωπος της συνάξεως των πιστών. Γι’ αυτό εκφωνεί: «Τά σα εκ των σων…», «Τα Άγια τοις Άγίοις», καί ψάλλουμε «Οι τα Χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες…», δηλαδή στον πληθυντικό. Όλοι μαζί εικονίζουμε τα Χερουβείμ, προσφέρουμε τα πάντα δοξολογικά στόν Θεό, δεχόμαστε τα Άγια που προορίζονται για τους Άγιους.
Η Θεία Λειτουργία είναι μια δημιουργία όλων μας. Η κατ’ εξοχήν δημιουργία του ανθρώπου, πού καταξιώνει, δίνει νόημα καί σώζει τη ζωή του αιώνια. Όποιος καί λίγο έστω νοιώσει καί συμμετάσχει σ’ αυτή την αλήθεια καί τη ζήσει, τότε αγαπά τη Θεία Λειτουργία περισσότερο από κάθε τι άλλο στον κόσμο. Μέσα σε αϋτή βρίσκει τον εαυτό του, τον Θεό, τη σωτηρία του. Συναντά αληθινά τον συνάνθρωπο του, αγαπά όλους, μαθαίνει ποιο είναι το νόημα της δημιουργίας και ποια είναι ή αληθινή άξια των δημιουργημάτων. Ελευθερώνεται από τη σκλαβιά καί την καταδυναστεία των παθών καί του διαβόλου καί αποκτά την ελευθερία των τεκνών του Θεού.
Στό Άγιον Ορος η Θεία Λειτουργία τελείται καθημερινά στα Μοναστήρια μετά τον όρθρο. Καί, παρ’ όλο πού παρακολουθούμε την ίδια Θεία Λειτουργία καθημερινά, δεν αισθανόμαστε κόρο,δεν βαριόμαστε, δεν κουραζόμαστε. Όταν ζει κανείς τη Θεία Λειτουργία, τα ιερά της λόγια γίνονται γι’ αυτόν μια θύρα πού τον οδηγεί σε μια προσωπική συνάντηση με τον προσωπικό Θεό, την ένυπόστατη Αλήθεια.Όλη ή ζωή μας γίνεται μια προετοιμασία προσφοράς της στον Θεό, ενσυνείδητης συμμετοχής μας στη Θεία Λειτουργία, καί κατόπιν μια δοξολογία στον Θεό, μια προσπάθεια καί ένας αγώνας παρατάσεως καί διατηρήσεως σε όλη μας τη ζωή της προσωπικής μας αυτής εμπειρίας καί συμμετοχής στο Θεανθρώπινο Σώμα του Σωτήρος. Λειτουργούμε τη ζωή μας καί ή ζωή μας γίνεται μια ακατάπαυστη Θεία Λειτουργία, πού αρχίζει με το ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας καί τελειώνει καί ολοκληρώνεται πάλι σε Αυτό. Με τη Θεία Λειτουργία προσφέρουμε στον Θεό όλες μας τις σκέψεις, τα έργα μας, τους αγώνες καί τις αγωνίες μας, τους φόβους μας καί τίς ελπίδες μας, όλο το είναι μας, για να το μεταμορφώσει καί να το σώσει. Ή Θεία Λειτουργία μας όδηγεϊ καί μας εισάγει στη Χώρα των Ζώντων, στην κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, στην ευλογημένη Βασιλεία της Αγίας Τριάδος.
Όταν βαριόμαστε τη Θεία Λειτουργία καί μας φαίνεται μονότονο καί κουραστικό να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία, δεν φταίει τόσο ή λειτουργική γλώσσα ή κάτι άλλο, όσο η άγνοια πού έχουμε για το φιλάνθρωπο τούτο Μυστήριο. Πόσο διαφορετικά θα ήταν αν συμμετείχαμε συνειδητά στη Θεία Λειτουργία καί αν αποτελούσε προσωπικό γεγονός στή ζωή μας!
«Είσαι Άγιος καί Πανάγιος καί μεγαλοπρεπής ή δόξα Σου. Εσύ πού τόσο πολύ αγάπησες τον κόσμο Σου, ώστε έδωσες τον μονογενή Υιό Σου, για να μη χαθεί καθένας πού πιστεύει σε Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια- ό όποιος, άφού ήρθε στη γη καί έξεπλήρωσε φιλάνθρωπο ολόκληρο το έργο Του για τη σωτηρία μας, τη νύκτα κατά την οποίαν παραδιδόταν, ή καλύτερα παρέδιδε ο ίδιος τον εαυτό Του για να έχει ζωή ό κόσμος, πήρε άρτο στα άγια, άχραντα και αμώμητα χέρια Του καί, άφοϋ ευχαρίστησε, ευλόγησε, αγίασε, διαμοίρασε, έδωσε στους αγίους Του Μαθητές καί Αποστόλους…» (Θ. Λειτουργία Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου).
Ιερομονάχου Τύχωνος-Ηγουμένου Ι.Μ.Σταυρονικήτα
(Από το βιβλίο «Η χώρα των ζώντων» Άγ. Όρος 1991)
Πηγή: Αγιορείτικες Μνήμες
