“Μέ τούς ἀνθρώπους καί ὂχι μέ τά ἂψυχα δένδρα νὰ τὰ βάνεις… ὂχι τά δένδρα, ὂχι τά σπίτια πού μᾶς ἒκαψες, μόνο πέτρα ἀπάνω στήν πέτρα να μήν μείνει, ἡμεῖς δέν προσκυνοῦμεν. Τί τά δένδρα μας ἂν τά κόψης καί τά κάψης, τήν γῆν δέν θέλει την σηκώσης καί ἡ ἲδια ἡ γῆς πού τά ἒθρεψε, αὐτή ἡ ἲδια ἡ γῆἓνας Ἓλληνας νά μείνη, πάντα θά πολεμοῦμε καί μήν ἐλπίζεις πὼς τήν γῆν μας θα τήν κάμης δική σου, βγάλτο ἀπό τό νοῦ σου”. μένει δική μας καί τά ματακάνει. Μόνον ἓνας Ἓλληνας νά μείνη, πάντα θά πολεμοῦμε καί μήν ἐλπίζεις πὼς τήν γῆν μας θα τήν κάμης δική σου, βγάλτο ἀπό τό νοῦ σου”.
Θ. Κολοκοτρώνης
στον Ιμπραήμ, τις πιό μαύρες μέρες της Ελληνικής Επανάστασης…
