
Μας δίνει μεγάλη χαρά ο σχολιασμός των εκδόσεών μας και ιδιαίτερα όταν αυτός γίνεται από καταξιωμένους λογοτέχνες όπως ο ιστορικός, δοκιμιογράφος και πεζογράφος Κώστας Χατζηαντωνίου, που μεταξύ άλλων έχει τιμηθεί με το βραβείο λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το βιβλίο του «Αγκριτζέντο».
Ο Κώστας Χατζηαντωνίου γράφει για το βιβλίο του Μάριου Μιχαηλίδη «Περιμένοντας τον Μαέστρο»:

Με αφορμή λόγια που οικειοποιείται δημιουργικά για να έχει εφόδια και συνοδίτες στο μακρύ ταξίδι της γραφής και της ζωής, ο Μάριος Μιχ. Μιχαηλίδης μας προσφέρει ένα βιβλίο που δεν έχει απλώς τη δική του ώρα (όπως κάθε βιβλίο άλλωστε) αλλά συνιστά παντός καιρού εγχειρίδιο στοχασμού και αναψηλάφησης για να ξεπεράσουμε την ισόβια διαμάχη μνήμης και λήθης. Ένα βιβλίο που συνεχίζει την καλή νεοελληνική παράδοση στο δοκίμιο, και που συναιρώντας σκέψη και ζωή με τρόπο διάφανο, σοβαρό αλλά και ορμητικό, εισέρχεται τελικά σαν αεράκι στο εσωτερικό τοπίο του αναγνώστη –τουλάχιστον εκείνου που δεν θέλει πια να βομβαρδίζεται (όπως συχνά συμβαίνει) από εξυπνάδες αποδόμησης αλλά διψά για την ευφυΐα της ανοικοδόμησης. Δίκην μύστη του μύχιου και του ανέκφραστου, σε μια εποχή που ό,τι δεν εξωτερικεύεται και δεν κοινοποιείται, θεωρείται πως δεν υπάρχει, ο Μιχαηλίδης επαναφέρει το αίτημα της εσωτερικής ζωής ως μετωνυμία της πνευματικής ζωής –από την οποία με μύριες προφάσεις έχουμε απομακρυνθεί.

Μακράν της κοινωνιολογίας της αφελούς πλειονότητας αλλά και πέραν της ψυχολογίας της αλαζονικής μειονότητας, αναζητεί το ανόθευτο και το αυθεντικό που ουδέποτε εκπίπτει. Οποιοδήποτε σύντομο σχόλιο αδικεί αυτό το τόσο ξεχωριστό βιβλίο με τα πενήντα πέντε υποδειγματικής καθαρότητας και φωτεινής πυκνότητας μικροδοκίμια που όλα τους αποτελούν αφορμές μιας άλλης θέασης του κόσμου. Μιας θέασης που δεν ζητά την αυτοδικαιωτική ανταπόκριση ή την προσδοκία της ανταπόδοσης αλλά την αφοσίωση εκείνη που θα μας κάνει ικανούς να υποδεχθούμε τον Μαέστρο της λύτρωσης. Δεν είναι δύσκολο. Ίσως αρκεί μια αλλαγή του βλέμματος, η συνείδηση της κοινής ήττας. Ίσως και μια απλή μετατόπιση ερωτήματος: από την απορία του «τι εστίν αλήθεια» στην αγωνία του «Τις εστίν η αλήθεια». Θα μπορούσε κάποιος καχύποπτος να πει πως ο συγγραφέας απλώς διακοσμεί το ψυχορράγημα του κόσμου. Ο Μιχαηλίδης δεν είναι απ’ αυτούς. Αντιστικτικά διαβάζοντας τον κόσμο, αναζητεί τον τρόπο που θα μετατρέψει το χάρισμα σε δέηση. Και το καταφέρνει. Ο λόγος του, λόγος αληθείας, διεισδύει, οικοδομεί, αναπαύει. Και μας φέρνει, αν το θέλουμε φυσικά, ένα βήμα πιο κοντά στον Μέγα Καλλιτέχνη της αιωνιότητας.