Δεν έχεις πίστη όταν τα στάχυα σου
προσμένεις να γενούν σιτάρι
κι’ απ’ τ’ άκαρπο δεντρί που κέντρωσες
προσμένεις καρπερό βλαστάρι.
Πίστη έχεις όταν απ’ το χέρσωμα
και τ’ αστραποκαμένα ξύλα
προσμένεις τους καρπούς ολόδροσους
και καταπράσινα τα φύλλα.
Δεν έχεις πίστη όταν τ’ απόβραδο
προσμένεις να προβάλλουν τ’ άστρα
και με του πετεινού το λάλημα
να φέξει η αυγή ροδογελάστρα.
Πίστη έχεις όταν όσο αλογιστο
και πλάνο ο νους σου κι αν το ξέρει
προσμένεις ήλιο τα μεσάνυχτα
κι αστροφεγγιά το μεσημέρι.
Δεν εχεις πίστη όταν πιστεύοντας
ρωτάς την κρίση και τη γνώση.
Δεν έχεις πίστη όταν την πίστη σου
στη λογική εχεις θεμελιώσει.
Πίστη έχεις όταν κάθε σου όνειρο
τ’ άνάφτεις στο βωμό της τάμα
κι άν κάποιο τάμα σου είν’ αδύνατο
προσμένεις να γενεί το θάμα.
(Γ. Δροσίνης)
